Imperium ciszy – Christopher Ruocchio

Czasem, choć bardzo rzadko, zdarza się, że już pierwsze kilka przeczytanych stron dobrze wróży danej książce. I tylko w wyjątkowych przypadkach te kilka pierwszych zdań daje niemalże pewność, że trafiliśmy na literacką perłę. Ja miałam tak z debiutem Christophera Ruocchio.

Na krawędzi otchłani – Bernard Minier

Z powieściami science-fiction mam relację love-hate. Obce planety, kosmici, statki kosmiczne — to tematy, które zupełnie mnie nie interesują. Sytuacja diametralnie zmienia się, gdy chodzi o roboty, nowinki technologiczne czy sztuczną inteligencję. O tym ostatnim można przeczytać w „Na krawędzi otchłani” Bernarda Miniera.

Cieplarnia – Brian Aldiss

„Ponura, lecz hipnotyzująca wizja przyszłości naszej planety – jedna z najlepszych w całej fantastyce!
Ziemię, tkwiącą nieruchomo pod palącym światłem umierającego powoli Słońca, pokrywa nieprzebyta dżungla rozrośniętego do planetarnych rozmiarów figowca. Bezlitosną walkę z bogactwem agresywnych, zmutowanych roślinnych form życia przeżyły tylko nieliczne zwierzęta i zdegenerowany, coraz rzadziej występujący człowiek. Czy związek z myślącym grzybem pozwoli mu przetrwać?”

Pandemia – Robin Cook

W ostatnim czasie miałam okazję czytać dwie, poniekąd podobne do siebie książki, obejmujące około-medyczną lub biologiczną tematykę. Pierwsza to „Cold storage. Przechowalnia śmierci”, która okazała się świetną rozrywkową lekturą. Druga to „Pandemia” – i to właśnie tą powieścią się tutaj zajmę.

Miasto dziewcząt – Elizabeth Gilbert

Nie lubię pędzić za tłumem. Wielokrotnie to już pewnie powtarzałam, ale mam taką przypadłość, że gdy cały świat zachwyca się filmem, książką czy nawet aktorem, to ja staję okoniem i nie mam zamiaru uczestniczyć w tych masowych aktach uwielbienia. Wyjątków od tej reguły jest naprawdę niewiele. Kiedy już cały kurz zachwytów opada do akcji wkraczam ja i dopiero wtedy wyrabiam sobie opinię.

Skryba ze Sieny – Melodie Winawer

Choć na mojej półce króluje fantastyka, kryminały i thrillery, lubię od czasu do czasu postawić na coś świeżego i nieco innego. Tym razem wybór padł na debiutancką powieść amerykańskiej autorki Melodie Winawer. „Skryba ze Sieny” wydawała się być ciekawą mieszanką powieści historycznej i romansu z motywem podróży w czasie oraz elementami kryminału. Czy to nie za dużo jak na debiut? Jak autorka poradziła sobie z tym wyzwaniem?

Koniec dzieciństwa – Artur C. Clarke

Twórczość Clarke’a jest dla mnie nowością. Niesamowite jest to, że należy on do wizjonerów, którzy przewidzieli, mi. powstanie satelitów telekomunikacyjnych i stacji kosmicznych. Na podstawie jego książki powstał między innymi film Odyseja kosmiczna Stanleya Kubricka. Nie miałam zbyt wielu podejść do scince fiction, ale gdy już po coś sięgam to staram się wybierać z bardziej klasycznej twórczości, stąd ten wybór. Zaufałam wydawnictwu Rebis, że wybrany przez nich kotlet do odgrzania będzie smaczny i nie pomyliłam się.

Kwiaty dla Algernona – Daniel Keyes

Platon mawiał: „Wiedza jest drugim słońcem dla ludzi”, Molier zachwycał się: „Doprawdy, jak to miło coś umie!”, w Biblii z kolei wyczytamy, że „Szczęśliwy, kto mądrość osiągnął”. Ale czy na pewno? Czy wiedza i inteligencja są w życiu najważniejsze? A co z rodziną, miłością, przyjaciółmi? Temu zagadnieniu przyjrzał się Daniel Keyes w ponownie wydanej powieści „Kwiaty dla Algernona”. W książce wcale nie tak naukowej i nudnej, jak mogłoby się wydawać, dobrej w właściwie dla każdego, bez względu na wiek czy upodobania czytelnicze, w czymś unikatowym, ale zarazem uniwersalnym, pouczającym i… najlepiej sami sprawdźcie.

Świat miniony – Tom Sweterlitsch

„Świat miniony” Toma Sweterlitscha to jedna z najbardziej fatalistycznych i mrocznych książek jakie przeczytałam. Nic dziwnego, że jednym z polecających ją autorów jest Blake Crouch, autor powieści „Mroczna materia”.

Aleja Potępienia – Roger Zelazny

Świat zrujnowany przez wojny i broń atomową to jeden z bardziej przerażających scenariuszy. Wizja ta posiada wielką moc, ponieważ jest nad wyraz prawdopodobna i grozi nam każdego dnia. Wisi nad nami niczym chmura po wybuchu nuklearnym.