Bazar złych snów – Stephen King

Każdy z czytelników, który miał styczność z twórczością Stephena Kinga wie, że jego powieści znacznie różnią się od tych napisanych kilka dobrych lat temu. Zbiór opowiadań „Nocna zmiana” idealnie kontrastuje z „Bazarem złych snów”. Jest to dobry przykład, jak mistrz grozy zmienił się na przełomie lat.

Przebudzenie – Stephen King

Sięgając po „Przebudzenie” spodziewałem się książki podobnej do „Dallas’63” i „Joyland”. Jak się później okazało – miałem nosa. Najnowsza powieść Stephena Kinga czerpie garściami ze swoich młodszych poprzedniczek. Nie jest to jednak minus. Nowszy, bardziej sentymentalny King przypadł mi bowiem do gustu.

Dallas’63 – Stephen King

Czy I Wojna Światowa wybuchłaby, gdyby nie zabójstwo arcyksięcia Franciszka Ferdynanda Habsburga w Sarajewie? Czy doszłoby do wybuchu II Wojny Światowej, gdyby Adolf Hitler w ogóle się nie narodził? Czy nasze życie wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby nie ważne decyzje czy dziwne zbiegi okoliczności, które o nim zaważyły?

Pan Mercedes – Stephen King

Kiedy sięgałem po najnowszą powieść Stephena Kinga, wiedziałem że nie otrzymam klasycznego kryminału. Mam w swoim dorobku kilka przeczytanych powieści tego autora i od samego początku wiedziałem, czego mogę się spodziewać. Miałem rację. Jest to książka w typowym „Kingowskim” stylu, ale bez wątku paranormalnego.

Dallas 63 – Stephen King

Pierwsze zdanie recenzji jest bardzo ważne. Szczególnie w przypadku długich recenzji (a ta pewnie taka będzie). Trzeba zachęcić i zaintrygować. Ale też bez przesady, bo łatwo można przedobrzyć i zdradzić za dużo na samym początku. Należy umiejętnie dobierać słowa, by zwrócić uwagę potencjalnego czytelnika. Trzeba być jak Tommy Lee John w Ściganym. No dobra, jak złocisty motyl na tle szarego nieba. Absolutnie nie należy zaczynać na ten przykład tak: „Dallas ’63 to świetna książka. Być może jedna z najlepszych wariacji na temat podróży w czasie i zdecydowanie najlepsza jaką czytałem.” Tak się nie robi i już.

Pod kopułą – Stephen King

New York Times określił „Pod kopułą” mianem jednej z najlepszych powieści 2009 roku. Recenzenci wszelakiej maści rozpływali się nad nią i zachwalali, a co poniektórzy zgodnie i z radością zakrzyknęli, że King wraca do formy. Nie zauważyłem, co prawda,  żeby rzeczona forma gdzieś się zapodziała, ale niech im tam będzie. Fakt pozostaje faktem, historii miasteczka pod kloszem towarzyszyła intensywna kampania reklamowa i spore zainteresowanie ze strony czytelników. Gdybym miał użyć „trendi” zapożyczenia (które wszelako przestało być już „dżezi”, że o „flaszi” nie wspomnę), powiedziałbym, że mamy do czynienia z hype’owaniem. Ja jednak nie pretenduję nawet do miana ‚kul’, to też ograniczmy się do stwierdzenia, że książka obudziła falę entuzjazmu, na który nie do końca zasługuje.

Saga „Mroczna Wieża” – Stephen King

Są tacy, co Kinga uwielbiają i tacy, którzy nie darzą go przesadną sympatią lub nawet nazywają przereklamowanym. Ja sam lubię, nie powiem, ale do fanatyków nie należę, więc do sagi „Mrocznej Wieży” podchodziłem niejako z rezerwą. W końcu siedem książek to nie w kij dmuchał, a zostawić w połowie głupio. Skusiła mnie przedmowa do pierwszego tomu, oraz pewna scena z filmu „Mgła” w reżyserii Franka Darabont. No już dobrze, okładka tez miała w sobie coś absorbującego. Zacznijmy jednak od początku.