Berło ziemi. Żywioły tom 1 – A. C. Gaughen

Pamiętam czas, kiedy na polskim rynku zaczęły pojawiać się tomy z serii „Szklany tron” Sary J. Maas. Zapanowało wtedy istne szaleństwo. Będąc ciekawą nastolatką i ja postanowiłam rozpocząć swoją przygodę z Aelin. Książka, o której dziś chciałabym opowiedzieć nie dotyczy serii pani Maas, lecz jeszcze przed premierą była do niej porównywana i polecana fanom. Cóż, bez zbędnych słów, oto „Berło ziemi” A. C. Gaughen.

Księżycowe miasto. Dom Ziemi i Krwi część 1 i 2 – Sarah J. Maas

Sarah J. Maas zyskała ogromną popularność za sprawą swojej serii o szklanym tronie i ognistej królowej Aelin, a utrzymała ją dzięki serii o dworach z Feyrą i Rhysandem. Czytałam obie serie, obie skończyłam i myślę, że jest ona gdzieś pośrodku wśród autorów gatunku, bo choć ma wiele zalet to ma tyle samo wad. Nie mogłam się oprzeć nowej historii, którą napisała. Czułam, że będzie to dobra literatura! Pani Maas chce zabrać w kolejną podróż, tym razem nieco starszych czytelników w swojej nowej powieści „Księżycowe miasto. Dom ziemi i krwi”. Z racji tego, że polskie wydaje zostało podzielone na dwa tomy mające po ponad pięćset stron każdy to jest to naprawdę kawał historii. Ja dziś będę pisać o obydwu częściach, więc postaram się, by obyło się bez zdradzania szczegółów.

Instytut – K. C. Archer

Wśród zapowiedzi książkowych wydawnictwa Uroboros moją szczególną uwagę zwróciła książka, która została porównana do serii o Harrym Potterze. Młodego czarodzieja uwielbiałam za czasów, kiedy byłam dzieckiem i nie zmieniło się to nawet, kiedy skończyłam dwudziestkę. Po prostu każdy ma w sobie odrobinę magii! Tym chętniej sięgnęłam po książkę, która choć nie ma w sobie typowej magii, bohaterowie nie rzucają zaklęć i nie ważą eliksirów, to wydała mi się dosyć interesująca. A mówię tutaj oczywiście o książce „Instytut” K. C. Archer.

Królestwo Popiołów część 1 i 2 – Sarah J. Maas

Nadszedł ten moment! Zakończyłam historię, którą rozpoczęłam kilka lat temu. Seria książek, które od lat cieszą się ogromną popularnością, i która na zawsze zakorzeniła się w popkulturze. Seria, o której mowa rozpoczęła się tytułem „Szklany tron”, a dziś będę mieć dla Was recenzję ostatniego, 6 tomu, czyli „Królestwa popiołów”.

Alyssa i obłęd – A. G. Howard

Mówi się o klątwie drugiego tomu. Ja też wiele razy wspominałam o tym zjawisku przy okazji czytania powieści wielotomowych. Niemal zawsze trafiałam na serie, w których ta druga część jest tą gorszą od pierwszej. Rozpoczęcie jakiejś serii jest zwykle ciekawsze, bo jest wprowadzeniem w wykreowany świat, w historie bohaterów oraz nakreśla ogólną linię chronologiczną w kierunku, w którym będzie zmierzać każdy kolejny tom. W tym momencie na scenę wkracza kontynuacja, która okazuje się zapychaczem i mało znaczącym rozwojem wydarzeń. Ogólnie drugie tomy to zło wcielone. Ja jednak trafiłam niemal na perełkę, bo okazuje się, że dobry pomysł może przełamać klątwę.

Alyssa i czary – A. G. Howard

Kiedy byliście mali, prawdopodobnie większość z Was czytała „Alicję w Krainie Czarów”, powieść Lewisa Carolla, w której to mała, ciekawska dziewczynka ściga Białego Królika i wpada za nim przez króliczą dziurę właśnie do tytułowej Krainy Czarów. Pamiętam, gdy czytałam ją po raz pierwszy. Wspaniała baśń z wieloma fantastycznymi postaciami o odwadze, szlachetności i dobrym sercu Alicji. Dzięki podróży do Krainy Czarów można zacząć marzyć o magicznym świecie, w którym wszystko jest możliwe. Nie przypuszczałam, że powstanie coś na miarę sequel’u tej historii, a jednak!

Czarny Mag. Pierwszy rok – Rachel E. Carter

Uwielbiam czytać fantastykę. Jest idealna wręcz właśnie na takie dni, które obecnie nastały, a więc niby słoneczko przyświeca, ale jeszcze nie do końca jest ciepło. Dzięki książkom z tego gatunku łatwo przenieść się w zupełnie inny świat i choć na chwilę zapomnieć o swoich przyziemnych problemach. Ale jeśli myślicie, że w świecie magii wszystko jest proste i przyjemne (bo przecież wystarczy machnąć odpowiednio ręką, a pranie samo się nastawi, zaś naczynia same zaczną się pucować), to jesteście w grubym błędzie.

Tajemnica diabelskiego kręgu – Anna Kańtoch

Podobno nie ocenia się książki po okładce. W takim razie po co one w ogóle są? Wszystkie książki powinny mieć szarą okładkę z tytułem na środku i tyle. Prawda jest taka, że dobra okładka potrafi przyciągnąć oko potencjalnego czytelnika. Tak właśnie było ze mną. Kolorowy, mroczny rysunek tak bardzo mnie zachwycił, że kupiłam książkę w ciemno i całe szczęście, bo fabuła okazała się naprawdę intrygująca.

Gdzie śpiewają diabły – Magdalena Kubasiewicz

Nie wiedziałam czego spodziewać się po książce „Gdzie śpiewają diabły” autorstwa Magdaleny Kubasiewicz. Gdy tylko ujrzałam w newsletterze okładkę – wiedziałam, że muszę ją przeczytać i nawet nie zerknęłam na opis. To dość odważny pomysł, by zamówić książkę tylko ze względu na jej wygląd, przyznaję. Okazał się on jednak nie tylko dobry, a wręcz doskonały! Lektura pochłonęła mnie bez reszty.

Nomen Omen – Marta Kisiel

O twórczości Marty Kisiel dotychczas jedynie słyszałam. Kojarzyłam jej debiutancką powieść „Dożywocie”, ale zwlekałam z sięgnięciem po nią. Zawsze do przeczytania było coś ważniejszego czy ciekawszego. Gdy na moją półkę trafiła „Nomen omen”, nie było już odwrotu. Musiałam w końcu zapoznać się z powieścią tej autorki. A teraz zadaję sobie pytanie – jak mogłam tyle zwlekać?