Pamiętnik księżniczki. Królewskie wesele (Princess diaries. Royal wedding) – Meg Cabot

Nie ma chyba serii, do której nie miałabym większego sentymentu niż „Pamiętnik księżniczki” wydawanej w latach 2001-2009 przez Amber. Później, po latach, w 2015 autorka wydała sequel do serii o dorosłej już księżniczce, która zaręczyła się i ma wkrótce wyjść za mąż. Książka przeleżała u mnie 5 lat, bo bałam się ją przeczytać. Dlaczego? Ano dlatego, że główna bohaterka dorosła, ja również, ale czy to oznacza, że książka będzie tak genialnie cudowna, jak seria?

Co gryzie weterynarza – Łukasz Łebek

Sezon wakacyjny w pełni. Kolejny lockdown się skończył, a następny jeszcze nie zaczął. Najwyższy czas zaplanować wyjazd! Poza granice kraju? A może nad nasze morze? Przecież wreszcie można wyrwać się z domu! Pozostaje tylko jedno pytanie… Co zrobić z domowym pupilem?

Diuna – Powieść Graficzna, Księga 1 – Frank Herbert i inni

Niewielu jest chyba na świecie ludzi (z dostępem do mediów, oczywiście), którzy nie znają Diuny Franka Herberta, chociażby z nazwy. Nie dość, że cykl książek jest ponadczasowym dziełem science-fiction, to jeszcze doczekał się kilku ekranizacji (najnowsza wchodzi do kin w tym roku), kontynuacji, wersji komiksowych, czy nawet gier komputerowych. Teraz przyszła kolej na kolejną powieść graficzną.

Aru Shah i Złote Miasto – Roshani Chokshi

Kiedy zaczynałam czytać pierwszy wydany tom przygód Aru nie myślałam, że aż tak mnie wciągnie ta historia. Byłam pewna, że to kolejna młodzieżówka z przyzwoitymi bohaterami i ciekawą historią. Ależ się myliłam. Opowieść o Pandawach jest niesamowicie barwna i wciągająca. Akcja pędzi na przód i nigdy nie wiadomo co się wydarzy i czy nowa postać będzie dobra czy zła, pomoże czy zaszkodzi w wypełnieniu nowej misji. A Aru nie ma czasu na odpoczynek, ponieważ Śpiący się zbliża i zamierza zniszczyć wszystko co kocha dziewczyna.

Ekocentryczka w kuchni. Sezonowo, roślinnie, less waste – Daria Rogowska

Jestem wege od wielu lat i interesuje się ruchem eko-pozytywnych-świrów w naszym kraju. Darię poznałam na Instagramie, gdzie zaprosiła mnie do znajomych rozszerzając swoje kręgi. Jej postać kojarzy mi się głównie z reklamami gadżetów w duchu zero waste oraz tak zwanymi budda bowl, czyli wrzucaniem resztek z lodówki na talerz. Brzmi to trochę surowo i jest…

Królowa Żaru. Księżniczka popiołu 3 – Laura Sebastian

Dziś jest taki dzień, kiedy będę opowiadać o zakończeniu trylogii. W ostatnim czasie kończę bardzo dużo serii i nieco mnie to smuci, bo nie będę już miała, na co czekać. Przywiązałam się do niektórych bohaterów, światów i przygód, a tu nagle ma być koniec? Z drugiej jednak strony, lubię finały. Bo wszystko się w nich klaruje, wyjaśnia. Jest mniej lub bardziej krwawo, epicko, wzniośle i magicznie. Książka, o której będę opowiadać ma chyba wszystko, co wymieniłam, a przez to stała się naprawdę dobrym zakończeniem. Ileż ja się naczekałam, by w końcu dowiedzieć się wszystkiego! Mam tutaj na myśli „Królową żaru” Laury Sebastian.

Siri, kim jestem? – Sam Tschida

Nie uważam siebie za #instagirl, ale dość dobrze orientuję się w tym świecie i wiem, jak bardzo wyidealizowane jest życie niektórych osób pokazywane codziennie na Instagramie. Właśnie tego dotyczy najnowsza powieść Sam Tschidy. Jak bardzo różniło się życie głównej bohaterki od tego, co publikowała w mediach społecznościowych? Czy na podstawie zdjęć wrzucanych do sieci uda się jej po utracie pamięci poznać prawdziwą siebie?

I nie było już nikogo – Agatha Christie

I nie było już nikogo znane pod tytułem „Dziesięciu murzynów” to jedna z najgłośniejszych powieści Christie wydana w 1939 roku. Tytuł powieści został zmieniony ze względu na jego wydźwięk – „Little Niggers” a dokładnie słowo nigger w języku angielskim jest obraźliwym określeniem na czarnoskórego człowieka. 

Co się skrywa między nami? – John Marrs

Ostatnimi czasy mój organizm stał się żądny takich smaczków jak kryminał czy thriller. Jakiejś zagadki, tajemnicy, śledztwa, niepokoju… wszystkiego tego, co sprawia, że serce bije szybciej. Dlatego nie zastanawiałam się zbyt wiele, gdy przeczytałam opis „Co się skrywa między nami?” Johna Marrs’a. Historia ta zdawała się spełniać moje oczekiwania, obiecując znaczące odcięcie od świata. I jeszcze ta okładka, na której widać kobiety stojące w oknach, ale tylko jako cienie.

Żelazna Kraina. Elfy Ziemi i powietrza 3 – Holly Black

Czy Wy też macie tak, że gdy czytacie jakąś serię i zbliża się ona ku końcowi to macie ogromne nadzieje, co do samego finału? Że będzie wielka bitwa, masa ofiar a wszystko to w wyważonym, podniosłym stylu, takim akurat, żeby nie przesadzić. W moim przypadku, jeśli jakiś cykl mi się podobał to czytałam go, by wiedzieć, co będzie dalej. Najważniejsze dla mnie zawsze jest jak wszystko się zakończy i jak zostaną domknięte wszystkie wątki.